Ik leid het hele interview gebeuren voorzichtig in. ‘Vanmiddag komt er een meneer praten, Christian. Hij gaat vragen stellen over onze reis.’ ‘Ja?’ ‘ Ja, hij gaat eerst zitten, dan geven we hem koffie met een koekje en daarna gaan we praten.’ ‘Ja, leuk!’ roept hij. So far so good!
Zullen we dat eens oefenen?’ Ik speel de interviewer en stel de meest voor de hand liggende vraag: ‘Wat vond je het leukste aan de fietsreis?’ Drie keer haalt hij adem om iets te zeggen, maar slikt het dan toch weer in. Er volgt een doodse stilte. Vond hij dan niets leuk? Dat wordt een gezellig gesprek vanmiddag…
Aarzelend komen de eerste woorden. ‘Het fietsen door Londen, langs de Big Ben… het koffie drinken… de ferry boot… de Tower bridge… Hij komt op dreef en opeens was alles leuk! Hij verzint de gekste dingen en ik beleef de hele reis opnieuw!
Bij aankomst van de interviewer volgt hij keurig het protocol: eerst de koffie, dan het koekje en dan wacht hij, toch licht gespannen, op die ene vraag. Hij straalt als hij de interviewer die woorden hoort zeggen. En weer gaat hij helemaal los! In een adempauze gaat de meneer door naar de volgende vraag, maar de lijst van Chris was nog lang niet klaar! Elke stilte die er vervolgens valt wordt tactisch door Chris opgevuld. ‘… en het koken op de brander… en de tent opzetten… en Bibi uitlaten…’ Het kon niet allemaal in het artikel, maar het is prachtig geworden!
