Geconcentreerd zit Chris aan mijn keuken tafel. Diep voorover gebogen, met een viltstift strak tussen zijn vingers geklemd. Zo strak, dat ik het bloed langzaam uit zijn vingers zie verdwijnen. Dit is ook een uiterst serieus moment. De eerste tekening voor ons boek komt langzaam tot leven op zijn witte papier. Prachtige kleuren en onverwachte details zie ik op de veerboot verschijnen. Mensen die samen keuvelen achter het raampje van de boot. De kapitein die het anker uit gooit en de walvissen(?!) die uit het water duiken. Ik durf niets te vragen, bang om hem uit zijn teken-flow te halen. Want het duurde even voordat hij erin zat…
Al maanden loop ik met het idee rond om hem alle tekeningen van het boek te laten maken. Pas dan wordt het iets van ons samen, wat een prachtige weerspiegeling van onze fietsreis en ons leven zou zijn. Zou hij dat kunnen? Om het gevoel van een moment in een tekening te vatten? Om het zo netjes te doen dat het in een keer goed is? Want twee keer hetzelfde tekenen is voor hem totaal onvoorstelbaar. Elke streep en kleur staan immers meteen exact waar ze volgens hem thuis horen.
Als voorbereiding maak ik een lijstje van alle bijzondere momenten van de reis. Ik koop een lekker biertje en leid mijn voorstel voorzichtig in. ‘Weet je nog dat we samen op reis waren Chris?’ Zijn ‘denkgezicht’ gaat meteen aan. Een diepe frons terwijl hij zijn ogen tot spleetjes knijpt. De rechterhand op zijn wang maakt het geheel nog dramatischer. Totaal onnodig, want Chris vergeet nooit iets. Maar dit gezicht hoort bij dit moment. Als het een paar seconden aan heeft gestaan, verschijnt er ineens een grote glimlach. ‘Jaaa Ted, ik weet het nog.’ Dit is mijn cue. Ik zet in op een duidelijke verhaallijn waarin een aantal tekeningen van mijn lijstje al stilletjes voorbij komen. ‘We gingen eerst op de veerboot en toen door de steile heuvels. Je ging zwemmen in zee en…’ ‘De Noordzee,’ corrigeert hij snel. De details zijn immers uiterst belangrijk.
‘De Noordzee’ corrigeert hij snel.
Details zijn immers uiterst belangrijk!
‘Door Londen, langs de Tower Bridge, dwars door het grote park en langs het trekpad met de trekboten.’ Ik stop even om te kijken of hij het over neemt. Natuurlijk gaat hij helemaal los. Tot in detail hoor ik tien minuten lang waar we fietsten en wie we tegen kwamen. Wat we aten, hoe nat het was, waar de fiets niet door de poort paste en hoe scheef de tent stond. Vooral ook welk gebakje hij waar had gegeten.
‘Ik heb een boek geschreven over onze reis,’ leg ik nog eens uit. ‘Maar een boek met alleen letters is niet zo leuk.’ ‘Nee,’ zegt hij instemmend terwijl hij van zijn biertje nipt. ‘Misschien is het leuk als er tekeningen bij staan. Van de veerboot en van de Tower Bridge.’
Ik wacht gespannen. Is er nog een hint nodig? Of legt hij zelf al een link? Zijn stralende gezicht spreekt echter boekdelen. Met zijn vinger omhoog, alsof hij de beurt wil, roept hij blij: ‘Ik heb een idee Ted. Ik zal tekenen voor jou!’
En zo geschiedde. Terwijl ik ons boek verder af schrijf, zit hij naast me te tekenen. Drie tekeningen per dag wil hij doen. Dat vindt hij leuk en past in zijn structuur. Om 10:00 uur de eerste (eerste uitslapen!), dan om 13:30 uur de tweede (‘na het eten, Ted’) en de laatste om 17:00 zodat hij Bibi eerst nog uit kan laten.
Vier dagen volgen we samen dit vaste patroon. En dan liggen er 17 prachtige tekeningen die precies laten zien en voelen wat er tijdens de reis is gebeurd. Elk detail wordt uitgebreid en trots aangewezen. En als de blauwe stift na zoveel tekenen leeg is, schrijft hij boven aan de tekening om mogelijke misverstanden te voorkomen: ‘de lucht is blauw!’
