De concentratie was nog nooit zo groot. De balpen tussen Chris’ lange vingers draait schokkerig letter voor letter op het hagelwitte papier. Wit papier met lijntjes, want het kleurrijke briefpapier dat we in gedachten hadden is geen echt papier om op te schrijven. Dat snapten wij natuurlijk weer niet. Langzaam vormen de letters woorden. Vreemde Engelse woorden voor een Engelse brief. Voor Chris is het één groot raadsel dat Bruce en Kate straks precies zullen begrijpen wat er in de brief staat.
Kent u ze nog? Bruce en Kate? De Pareltjes uit hoofdstuk 8? Tijdens onze fietsreis redden ze ons uit de modder en gaven ze ons een (scheef!) kampeerplekje in hun eigen tuin. Zonder dat ze ons kenden repareerde Bruce onze fietsen, gaf Kate Bibi een wasbeurt en kookten ze de meest heerlijk maaltijden voor ons.
Bij het afscheid beloofde ik foto’s te sturen. Maar het gecompliceerde telefoonnummer van Bruce met heel veel achten, hadden we verkeerd genoteerd. En zo dachten ze tijdens de radiostilte van vijf weken dat hun eten wellicht niet zo lekker was of dat we de slaapplek misschien wel te scheef vonden… Ik schaamde me dood.
Via google earth vond ik bij thuiskomst hun huis en daarmee hun adres terug. Ik schreef een dikke brief met duizend maal sorry en we bleven contact houden over onze levens-avonturen. Ze gingen op fiets wereldreis, woonden een jaar in Schotland en bleven me inspireren met hun prachtige plannen en dromen. En nu, na 6 jaar rijd ik weer hun oprit op. De warme knuffel van Bruce is nog steeds even warm. Het eten nog lekkerder en de gesprekken nog even bijzonder. Alleen de hond Frank is nieuw. Met zijn oneindige energie dolt hij door de kamer en trekt hij me over de nog even bemodderde paden als we samen een enerverend rondje hardlopen door de groene heuvels van Marlborough.
De brief van Chris wordt woord voor woord gelezen. Ze glimlachen om de woordkeuzes, de verdraaide zinnen en de eerlijkheid. ‘Het slapen was niet zo lekker,’ schrijft Chris, ‘want het gras was helemaal niet recht.’ Zinnen die ik letterlijk in het Engels vertaalde vanuit de Nederlands brief die Chris zelf schreef. Vervolgens schreef hij mijn vertaling weer over op papier in een, zoals mama het plastisch formuleerde, zeer moeilijke bevalling! We konden hem overhalen om toch een paar mooie bloemetjes bij de brief te tekenen voor wat ‘gezelligheid’. En zo is de cirkel rond. De ingelijste tekening die Chris maakte van hun huis siert de woonkamer naast de prachtige kunst van Kate. En weer was het bezoek veel te kort. Maar deze keer weet ik het echt zeker: de Pareltjes van hoofdstuk 8 zijn vrienden voor het leven!
