Voorzichtig probeert Chris met zijn dikke wanten de rits van zijn spiksplinternieuwe arctische winterjas dicht te maken. ‘Nee, weer niet,’ hoor ik hem mompelen. ‘Is wel moeilijk Ted’. Zijn gehaaste bewegingen laten zien dat hij er een beetje zenuwachtig van wordt. Hij zucht nog eens diep voor een volgende poging. Dan, eindelijk, glijdt de rits in een vloeiende beweging naar boven en gluren zijn glinsterende ogen door het smalle spleetje tussen zijn nekwarmer en muts. Een pareltje zweet glijdt langs zijn voorhoofd. Voor de eerste test van ons koude avontuur is hij met vlag en wimpel geslaagd!
De week daarvoor kocht ik samen met mijn moeder in Frankrijk de dikste jas in de grootste kindermaat, sokken die in theorie tot -25 graden Celsius zouden moeten kunnen gaan, onderhandschoenen, overwanten, de dikste skibroek en heel veel laagjes kleding. Zou hij met zijn dunne lijf nog wel kunnen bewegen in deze overvloed van kleren? Als Chris de grote tas ziet moet hij er stilletjes om lachen. ‘Het lijkt wel Kerstmis met zoveel kadootjes!’ Ik leg alles op de juiste aantrek-volgorde terwijl ik benoem wat al deze gekke kleren zijn. ‘Oh,’ zegt hij na elk kledingstuk en begint dan vol goede moed met passen. De thermo kleren zitten als gegoten. De volgende laag ook. Chris vindt het allemaal vreselijk raar. ‘Oh mama, ik heb drie broeken aan!’ En meteen geeft hij zelf de nodige bevestiging. ‘Dat moet in Finland want daar is het heel koud.’ Als kers op de taart steekt hij zijn lange tenen in de dikke Sorel winterschoenen die ik tweedehands op de kop heb getikt. En ondanks dat zijn smalle voeten zeeën van ruimte hebben in de immense snow-boots, vindt hij ze heerlijk zitten! Waggelend oefent hij het lopen met zoveel kleren aan. Heen en weer door het huis. Nog een rondje en nog een… Na vijf minuten en meer zweet knikt hij bevestigend ‘Ja Ted, dit kan ik wel!’ Mama gaat een spiegel halen en bewonderend kijkt hij naar zichzelf. Het is gek dat hij het echt is in al die lagen. Enkel twee ogen die op geen enkele manier meer laten zien hoe bijzonder hij is.
Maar tussen de regels door horen we ook zijn onzekerheid. Elk half uur komt er een nieuwe vraag: ‘Ik moet in twee vliegtuigen he Ted?’ ‘Moet de rugzak ook mee?’ ‘Wat moet ik in de rugzak doen?’ ‘Mag mijn wandelbroek mee?’ ‘Gaan we op de hondenslee?’ ‘Moet ik dan Fins praten?’ ‘Is er een wc in het vliegtuig?’
Chris is niet de enige die zenuwachtig is over dit avontuur. Aangezien ik al in Finland ben, moet hij helemaal alleen vliegen. Dat deed hij nog nooit. Meneer Felsberger van de ‘Special cases’ van Austrian airlines probeert mijn zorgen weg te nemen. Tientallen keren bevestigt hij dat er op alle vluchten iemand is om Chris naar zijn vliegtuigstoel te brengen en hem daar ook weer op te halen. Dat ze met hem door de douane gaan en hem geen minuut alleen zullen laten. Maar 35 minuten overstaptijd in Wenen is niet veel. Wat als ze dat niet halen en Chris moet ergens slapen? En als er iemand van de assistentie ziek is, is er dan wel iemand anders? De volgende ochtend staat mama in tranen voor me. ‘Ik heb vannacht gedroomd dat hij helemaal alleen in Wenen stond…’. Mijn hart breekt en ik krijg visioenen van een verloren Chris die heen en weer door het vliegveld loopt… Meneer Felsberger krijgt toch nog een extra mailtje van mij.
Ik maak gelamineerde kaartjes waar op staat wat hij wel en niet kan. ‘I only speak Dutch. I can read Dutch’. ‘If you find me by myself, please ring my sister Ted’. Ik maak pictogrammen zodat hij aan kan wijzen dat hij naar de wc moet, iets wil eten of drinken… Het ziet er een beetje vreemd uit, zo’n groot kaartje om zijn nek. Maar deze keer willen we juist dat mensen zien dat hij heel bijzonder is zodat ze hem helpen en niet alleen laten.
Thuis oefent mama met zijn heuptasje waar al zijn documenten in moeten. ‘Deze mag je nooit af doen Chris, ook niet op de wc!’. En zo oefent Chris een heel weekend met het omhouden van zijn heuptasje….. Hij raakt het aan met zijn dunne vingers en tikt er repeterend op. We kijken filmpjes hoe je in het vliegtuig naar de wc moet, en hoe je het bakje bij de douane vult. Wat je moet doen als het zuurstofmasker tevoorschijn komt en waar de uitgang van het vliegtuig is… Chris vindt het prachtig. Wij zenuwslopend…
Lieve mensen wat zal ik blij zijn als ik hem op het vliegveld in Finland een houterige knuffel mag geven. Misschien knijp ik hem wel heel even fijn! Mama steekt alle kaarsen aan die ze heeft voor een goede afloop. Laten we samen duimen dat dit volgende week helemaal goed gaat komen!!
