Scroll down for the English version!
Met een knal oranje tompoes voor me kijk ik naar Chris die met een brede glimlach tegen over me aan tafel zit. Hij straalt van oor tot oor. Een tompoes die hij zelf kocht, op een dag die hij zelf bedacht. Tegen alle regels in heeft hij spontaan een dag vrij genomen. En vanbinnen lach ik stilletjes om wat er zojuist is gebeurd…
Zoals altijd ben ik druk in de weer tijdens mijn verblijf in Nederland. Mijn dagen zijn volgens een strakke planning gevuld met het geven van lichaamstaal trainingen, het ontmoeten van vrienden die we lang niet hebben gezien en het geven van coaching sessies. Tussen neus en lippen door vraagt mijn moeder elke keer hoopvol of ik misschien ook nog een uurtje heb om samen te ‘winkelen’… En terwijl ik met een hoofd vol werk mijn spullen bij elkaar zoek voor een masterclass van die middag, hoor ik een enthousiaste stem in de gang: ‘Ha Ted!! Ik kom even op visite.’ Mijn hele lijf staat nog in de actiestand maar ik weet meteen dat de knop om moet. Een spontane visite van Chris is te bijzonder om in afgeleid te zijn.
‘Ha Chris wat leuk!’ hoor ik mezelf toch nog met enige aarzeling zeggen terwijl ik angstvallig bedenk hoe ik mijn werk nu af ga krijgen. ‘Hoe weet jij nou dat ik hier ben?’ Dat had hij van mama gehoord. En hij wist ook dat papa en mama er vanmorgen niet zouden zijn. ‘Alleen wij tweetjes Ted, gezellig’ zegt hij gemeend. Vol trots tovert hij twee tompoezen uit zijn boodschappen tas die hij van zijn zakgeld bij de bakker heeft gekocht. Ik smelt… en ga rustig thee zetten.
Terwijl hij kaarsrecht op zijn stoel zit vertelt hij over zijn leven. Het voetballen waar hij een doelpunt scoorde maar toch met 9 -1 had verloren. De ‘avontuurlijke’ rondjes op de zijn fiets en de laatste vakantie in Giethoorn waar hij trots een fluisterboot bestuurde.
Tijdens de stilte die er valt schiet het me te binnen dat er toch iets niet helemaal klopt. ‘Chris, het is dinsdag vandaag. Moet jij niet werken in het bos?’ Hij kijkt me aan met een angstig gezicht en wiebelt op zijn stoel. Eén hand strak tegen zijn wang want er wordt diep nagedacht. Dan, alsof hij de beste ingeving van zijn leven heeft gekregen, zegt hij stralend: ‘Ik voel me niet zo lekker Ted!’ ‘Oh Chris, dat is niet goed, waar heb je pijn?’ Hij aarzelt weer en giechelt erbij. ‘Ik was zondag gevallen bij het voetballen Ted. Ik heb een beetje last van mijn been. En ik ben ook een beetje misselijk.’ Om zijn pijn kracht bij te zetten raakt hij zijn been en buik dramatisch aan, terwijl zijn ogen ondeugend twinkelen. Hij kijkt me schuin aan om mijn reactie te peilen en neemt nog een grote hap van zijn overheerlijke tompoes.
Nu is het mijn beurt om te glimlachen. Omdat hij net 15 km heeft gefietst en rennend de trap op kwam. Maar ook omdat we allebei weten wat er echt aan de hand is maar het niet hoeven te zeggen. Het geheim is van ons tweetjes. Een subtiele en prachtige verbinding die ik niet vaak met hem kan delen.
En terwijl ik geniet van ons onverwachte samen zijn, staat hij kordaat op om verder te gaan naar zijn volgende bestemming: Café Riche, waar hij gezellig alleen een kopje koffie gaat drinken. Enthousiast kijkt hij nog een keer achterom terwijl hij zwaait en weg zwiert op zijn fiets. Ik kijk hem na met grote trots: zijn eerste spijbel dag in zijn leven wordt optimaal benut!
The English version of our story
The secret of the orange pastry
With a bright orange pastry in front of me, I look at Chris, sitting across from me at the table with a huge smile that lights up his face. He’s beaming from ear to ear. A pastry he bought himself, on a day he came up with on his own. Breaking all the rules, he spontaneously took the day off. And inside, I quietly laugh at what just happened…
As always, my time in the Netherlands is packed. My days are tightly scheduled with body language masterclasses, meeting friends we haven’t seen in ages, and coaching sessions. In between, my mother asks hopefully, again and again, if I might have an hour to go shopping together… And while my head is full of work and I’m frantically trying to gather my things for a nonverbal communication session that afternoon, I hear an excited voice in the hallway: “Hey Ted! I am visiting you.” My whole body is still in action mode, but I know right away I have to switch gears. A spontaneous visit from Chris is too special an event for me to be distracted by work.
“Hey Chris, that is nice!” I hear myself say, though with a slight hesitation, as I anxiously wonder how I’ll get my work done now. “How did you know I was here?” He heard it from Mum. And he also knew that Mum and Dad wouldn’t be home this morning. “Just the two of us, Ted. Nice!” he says sincerely. Beaming with pride, he pulls out two pastries from his shopping bag, which he bought with his own pocket money at the bakery. My heart melts… and I move to the kitchen to put the kettle on.
Sitting up straight in his chair, he tells me about his days. The football match where he scored a goal but still lost 9-1. The “adventurous” laps he rides on his bike and the recent holiday in Giethoorn, where he proudly steered a motorboat.
As a lull falls in the conversation, it suddenly strikes me that something doesn’t quite add up. “Chris, it’s Tuesday today. Shouldn’t you be working?” He looks at me with a worried expression and squirms a little in his chair. One hand is pressed firmly against his cheek, a learnt gesture indicating that he is in deep thought. Then, as if he’s just had the best idea of his life, he smiles and says, “I don’t feel so good, Ted!” “Oh Chris, that’s a worry, where does it hurt?” He hesitates again, giggling a little. “I fell during football on Sunday, Ted. My leg hurts.” He feels my hesitation and quickly adds “And I feel sick.” To emphasize his pain, he dramatically touches his leg and stomach, while his eyes mischievously sparkle. He looks at me sideways, gauging my reaction and takes another big bite of his delicious orange pastry.
Now it’s my turn to smile. Because he just cycled 15 kilometers and ran up the stairs. But also, because we both know what’s really going on, without needing to say it. The secret is ours. A subtle and beautiful connection that I don’t often get to share with him.
And while I’m savoring our unexpected time together, he stands up decisively to head to his next destination: Café Riche, where he’s going to enjoy a cup of coffee all by himself. Enthusiastically, he looks back one more time, waving as he rides off on his bike. I watch him with great pride: his first ever day of skipping work, and he’s making the most of it!
(Edited with an editorial eye by Melissa Hart!)
