Vandaag gaat het gebeuren!!! De grote reis naar Finland gaat voor Chris van start!
En meteen is het vreselijk spannend…
Ik ben voor mijn werk al in Finland en dus vliegt Chris alleen, met assistentie van de airline. Maar midden in de nacht gaat de telefoon. Mama belt me in paniek… ze staan op Schiphol en de vlucht van Chris is zomaar geannuleerd… Het staat er echt, in grote rode letters. Chris moet mee op een andere vlucht, bij een andere airline, maar daarbij is nog geen assistentie geboekt. Dat moet dan weer bij de balie van die airline die pas om 9 uur open gaat. Maar de vlucht vertrekt al om 8 uur…
Alles lijkt in duigen te vallen. Mama is in tranen en weet niet meer wat ze moet doen. En opeens beseffen we weer hoeveel er af hangt van het feit dat alles gaat zoals we dat met Chris hebben doorgesproken. ‘Kan hij u niet bellen als er een probleem is?’ Vraag de KLM mevrouw. Nee, dat kan hij niet. De informatie op het scherm van de gate lezen ook niet. Of de borden volgen naar de bagage band. Of hulp vragen als hij het niet meer weet. We bellen en denken en vragen in het rond. De KLM mevrouw activeert haar netwerk, belt de purser van de vlucht die persoonlijk belooft hem in Frankfurt niet alleen te laten totdat er iemand is om hem naar de andere terminal te brengen.
Maar Frankfurt is groot… druk… en onoverzichtelijk. Het zweet breekt me weer uit. Ik ga weer in bed liggen met de hoop dat ik hem morgen ga zien in het vliegtuig dat hij al zo mooi tekende. Zijn reis gaat eindelijk beginnen en we zijn volledig afhankelijk van mensen die we nooit hebben ontmoet. Ik houd mijn hart vast en kan nu alleen maar hopen dat dit helemaal goed gaat komen! Na een uur belt mama dat ze hem heeft meegegeven aan een lieve stewardess. Dat Chris na een stijve knuffel niet een keer om keek en vrolijk met de mevrouw mee liep. Hij had er zin in, zonder enige stress! Bij ons zijn er tranen van opluchting!
De volgende dag zie ik het vliegtuig landen tussen de sneeuwhopen door. Theoretisch zou hij erin moeten zitten…. En niemand heeft me gebeld dat er een jongen met een kaartje om zijn nek alleen door Frankfurt loopt… Dat is een goed teken toch?
Ik knijp hem helemaal fijn maar hij houdt zich strikt aan het protocol. ‘Ted ik moet eerst mama bellen!’ Ja natuurlijk. Dom van mij! Dat had hij beloofd! Als ik mama’s stem hoor begint hij met zijn standaard telefoon zin: ‘Dag mama, met Christian, goede avond!’ Maar dan wordt de spanning ook hem te veel. ‘Ik ben bij Ted!’ jubelt hij trots en vol opluchting!!!
In de auto vertelt hij hoe hij als VIP in een ‘vliegveld skelter’ heeft gezeten waarmee de mevrouw hem naar de gate reed. Hoe hij in Frankfurt in een taxi mocht zitten en zo naar een andere terminal werd gebracht. Hij heeft zelf zijn stoel gevonden en een lekker broodje kip gegeten terwijl hij drie uur lang naar de zon boven de wolken keek. En dan, na een diepe zucht, vraagt hij of ze in Finland ook muziek in de auto hebben. Een stille hint dat ik nu toch echt te veel heb gevraagd!
Ik kan al het vliegveld personeel wel zoenen! Als ze toch eens wisten wat ze vandaag voor ons gedaan hebben! De mevrouw van de KLM krijgt volgende week in ieder geval een grote doos met chocolaatjes!
Dankjewel voor al jullie medeleven!!! Ons avontuur hier gaat nu echt beginnen.
Vertrek thuis
Samen de grote tas inpakken
Spannend vertrekken op Schiphol!
Mee met de assistentie-mevrouw
Mee met de assistentie mevrouw
Het vliegtuig! Zal hij erin zitten?
Joepie! Hij is er!
